En fanfaaare!

Ik vraag me af hoe het zit met een tijdperk waarin de wereld schreeuwt om dringende maatregelen, waarin het gemor van een volk niet wordt gehoord, waarin verbondenheid en solidariteit worden ondermijnd. Ik denk aan jongeren die niet meer weten wat ze moeten doen, welke weg ze moeten inslaan, aan een bruisende energie die erom vraagt om tot uiting te komen. En dan heb ik dat beeld van de fanfare. Die mensen samenbrengt, lawaai maakt, inslaat, op een grote trom slaat, in tuba's blaast. Die tegenspraak biedt, grote deuntjes laat horen, pijn doet aan de oren, met meerdere stemmen een DIY-lied speelt. Die ons uit onze inertie haalt, ons oproept om collectief in actie te komen.

Dit stuk zou als een luidruchtige ochtendzang bij zonsopgang het publiek in vervoering brengen en de slapende wereld wakker schudden. Een reeks lichamen die in een wervelwind van gedeelde, uitgeblazen muzikaliteit met elkaar verbonden zijn, een fanfare van gemompelde gebaren bij het ontwaken, die samen een reeks rustige valpartijen vormen. En Fanfaaare!, dat ongetwijfeld uit een verre nacht komt, zingt dit onmogelijke stuk uit Mozarts Die Zauberflöte; het is deze populaire aria met de fluitende stem van de Koningin van de Nacht, die de stilte doorbreekt in een percussief en buitensporig expressief tempo. Met open mond en aangespannen middenrif houdt de aria niet op, maar gaat onvermoeibaar door, zet de lichamen aan tot een schok, huilt, maakt wakker, brengt weer in slaap. De lichamen reageren op elkaar als ricochets van gebaren voordat ze niezen, vals alarm, voorbewegingen, voorsprongen, dat heen en weer gaan dat onweerstaanbaar leidt tot het oscilleren in de ruimte, het balanceren, schommelen, schudden, zich verankeren in de grond, en uiteindelijk een trilling van de wervelkolom benaderen, het trillen in koor, de collectieve rilling in de vroege winterochtend, toen de mist nog bestond.